Zycie, przyjazn, milosc...

No to koniec roku za nami... Skończyłam teraz szkołę podstawową, więc dla mnie było to podwójne zakończenie. Nie rozumiem moich koleżanek... One płakały itd. Ja nie miałam za czym, bo te "koleżanki" i tak przez całe moje życie miały mnie w d... gdzieś ;]. Trudno mi więc płakać za kimś takim. Uczę się dobrze (pochwalę się średnią 5,9 na koniec) i one prawdopodobnie mi tego zazdroszczą. Byłam zdziwiona, że dziewczyny, które całe życie spędzają wycierając krawężniki i drabinki miały na świadectwie czerwony pasek. Nauczyciele im nieźle ponaciągali oceny... No ale co ja mogę na to poradzić... ;] U nas w klasie była taka jedna, której mama codziennie chodziła po nauczycielach, jaka to jej córkanie jest wspaniała... A uczyła się tak jak w/w. No i jaki ten świat jest sprawiedliwy??

Miałam wielu przyjaciół, ale każdy okazał się do bani.

 Nawet najlepsza przyjaciółka zostawiła mnie, żeby być w gronie takich "najfajniejszych" ze szkoły... Ja jej nie wybaczę, bo za dużo razy z powodu małych lub większych sprzeczek wyciągałam pierwsza rękę na zgodę. Nie szkoda mi jej, bo co chciała to ma. Po jej zachowaniu widać również, że smutna nie jest. Nieraz lepiej nie mieć przyjaciół, niż mieć wszystkich fałszywych.

Od tej pory wiem, że przyjaźń nie istnieje. Jeśli już, to może to być wyłącznie koleżeństwo...